Dag lieve papa

Heel bijzonder, heel gewoon, gewoon een heel bijzonder persoon. Woorden die perfect passen bij de aller liefste vader die ik me had kunnen wensen. Woorden waarmee ik de moeilijkste blogpost die ik ooit online heb gezet begin. Ik heb enorm lang getwijfeld of ik deze blogpost zou plaatsen en heb me vooral afgevraagd of ik de juiste woorden zou kunnen vinden. Ik probeer het maar gewoon…

Drie jaar geleden

Op een paar dagen na is het drie jaar geleden dat ik het naarste telefoontje ooit kreeg. Mijn lieve papa, ongeneeslijk ziek. Ik kon het niet geloven. Waarom? Een enorme verdrietige maar ook mooie tijd brak aan. Ineens wordt alles anders, beleef je de kleine momenten veel intenser en geniet je meer van de mensen die er echt toe doen in je leven.

Drie jaar geleden hadden we niet durven dromen dat ons nog drie mooie jaren gegund zouden zijn. Papa bleek enorm sterk, doorstond alle behandelingen en had daarbij het geluk aan zijn zijde. Een klein beetje geluk had hij ook wel verdiend! Nieuwe medicijnen sloegen aan en elke keer waren de check-ups goed. Eigenlijk was hij een medisch wonder, zoals de arts ons afgelopen vrijdag nog vertelde. Ik heb het er op BeautyOpinie ook nauwelijks over gehad. Waarom ook? Alles ging goed. En stiekem past het ook niet zo goed bij me, alles out in the open.

We hebben de laatste drie jaar extra genoten. Van stukjes fietsen tot koffiedrinken en samen op vakantie gaan. Maar het allermooiste? Tess! Mijn vader genoot enorm van zijn rol als opa, Tess was alles. Kwam ik binnen met Tess? Dan zag ‘ie niemand meer staan. Alleen zijn Tessie. Tot het laatst aan toe; als Tess er was zag je zijn ogen twinkelen.

En toen werd het stil….

Drie weken geleden ging het dan toch mis. Papa werd ziek en bleek een ontsteking te hebben. De artsen kwamen er gelukkig op tijd achter wat het precies was en de behandeling werkte. Op maandag kwam ik bij hem op bezoek en was hij hard met de fysiotherapeut aan de slag om alles klaar te maken voor zijn ontslag. Hij liep tijdelijk met een rollator en daar hebben we samen nog grapjes over gemaakt. Inclusief foto’s om het aan anderen te kunnen laten zien haha.

Helaas liep alles anders. De dag nadat ik zei een dagje niet langs te komen (hij ging toch naar huis!) kreeg mijn lieve papa een hersenbloeding. Gewoon… dikke vette pech. De dagen die daarop volgden waren spannend. Om een lang verhaal kort te maken, de ene dag leek het de goede kant op te gaan, de andere dag leek hij toch de verkeerde bocht te nemen. Dat laatste is uiteindelijk gebeurd.

Afgelopen vrijdag is mijn lieve papa heel rustig ingeslapen. Het mocht niet zo zijn. Lieve, grote, sterke en zorgzame papa; wat ga ik jou enorm missen! De persoon die mij leerde afhankelijk te zijn, die me overal naartoe bracht en altijd voor alles en iedereen klaar stond.

En nu?

Het voelt voor mij niet goed om morgen een nieuwe beauty review te plaatsen. Op dit soort momenten ben ik blij dat mijn blog écht mijn hobby is en ik die ruimte ook kan nemen. De komende dagen wil ik alle tijd nemen die ik nodig heb. Die potjes crème komen vanzelf wel weer, of niet. Het is ineens even niet zo belangrijk. Misschien denk ik er overmorgen anders over, vind ik het juist lekker om even over iets anders na te denken. Het kan dus zo ineens zijn dat er wél een blgopost verschijnt. Dat is oké, ik doe lekker waar ik zin in heb 😉

Bedankt!

Ik wilde in elk geval wel deze blogpost plaatsen. Omdat jullie mij al berichtjes stuurden waarom het zo stil was en ook op Instagram werd ik verbaasd door jullie lieve reacties. Wie mij volgt weet dat ik absoluut geen fanatieke Instagrammer ben. Ik heb een hekel aan het volg en ontvolg spelletje, ben geen flat lay koningin en vergeet altijd foto’s te maken. De mensen die mij volgen, volg ik ook. En ook al like en reageer ik niet altijd; ik zie alles hihi. Jullie lieve berichtjes en betrokkenheid voelden als een warm bad. Dank jullie wel!